หลักการใช้ อำ-อัม-อำม-รรม

1.  หลักการใช้  อำ 

1.1  ใช้เขียนคำไทยแท้ทั่วไป เช่น

คำ  ขำ  กำ  จดจำ  ลำนำ  ทำ  ย้ำ  ล้ำ

1.2  ใช้เขียนคำแผลงทั่วไปที่แผลงมาเป็น เสียง /อำ/ ไม่ว่าจะเป็นคำแผลงซึ่งมาจากคำไทยแท้ หรือ คำภาษาอื่นๆ เช่น

ขจร	เป็น	กำจร
ตรัส	เป็น	ดำรัส
เสียง	เป็น	สำเนียง
ขจาย	เป็น	กำจาย
ตรวจ	เป็น	ตำรวจ

1.3  ใช้เขียนคำที่มาจากภาษาอื่นซึ่งออกเสียง /อำ/ และนำมาเขียนตามอักขรวิธีของภาษาไทย ใช้สระอำ เช่น

กำปั่น  กำยาน  กำมะถัน  รำมะนา  กำสรวล  ธำมรงค์  สำปั้น  ฉนำ  กำธร  กำมะหยี่  กำมะลอ  กะหล่ำปลี

2.  หลักการใช้   อัม 

2.1  ใช้เขียนคำที่มาจากภาษาบาลี และสันสกฤต ซึ่งเดิมเป็นเสียง / อะ / มี  ม  สะกด เช่น

กัมพล	มาจาก	กมฺพล
คัมภีร์	มาจาก	คมฺภีร
อุปถัมภ์	มาจาก	อุปตฺถมฺภ
กัมปนาท	มาจาก	กมฺปนาท
อัมพฤกษ์	มาจาก	อมฺวฤกฺษ์

2.2  สำหรับคำบาลี-สันสกฤต ที่นฤคหิตสนธิกับพยัญชนะวรรค  ป  (ป ผ พ ภ ม)  เกิดเป็นเสียง   /อัม/  ให้เขียน  /อัม/   ตามหลักเกณฑ์นี้ด้วย เช่น

สัมพัตสร	มาจาก	สํ + วจฺฉร
สัมพาหะ	มาจาก	สํ + วาหน
สัมภาระ	มาจาก	สํ + ภาร
สัมผัส	มาจาก	สํ + ผสฺส

2.3  เขียนคำที่ยืมมาจากภาษาอื่นๆ เช่น

กิโลกรัม  นัมเบอร์ อัลบั้ม  สัมมนา  ปรัมปรา  ทรัมเป็ต

3. หลักการใช้  อำม

ใช้เขียนคำที่ยืมมาจากภาษาบาล -สันสกฤต ที่มีเสียงเดิมเป็น /อะ/ แล้วมีตัว ม  ตาม  เมื่อนำมาใช้ในภาษาไทย แผลง   อะ เป็น  อำ  จึงกลายเป็นรูป - อำม ในภาษาไทย  เช่น

กมลาศน์	เป็น	กำมลาศน์
อมฤต	เป็น	อำมฤต
อมหิต	เป็น	อำมหิต

4.  หลักการใช้ -รรม

คำเสียง /อัม/ ที่แผลงมาจาก รฺ (ร เรผะ) ในภาษาสันสกฤต เขียนใช้  รร  มี  ม  สะกด เช่น

กรฺม	เขียนเป็น กรรม	กรรมการ   กรรมพันธุ์  กรรมวาจา
ธรฺม	เขียนเป็น ธรรม	ธรรมาสน์   ธรรมสาร   ธรรมวัตร
วรฺณ	เขียนเป็น วรรณ	วรรณกรรม  วรรณคดี   วรรณวิจักษณ์